Pispot pracht

Couhé (Frankrijk) -> Goizueta (Baskenland, Spanje) avond 2 juli 2018 -> avond 5 juli 2018

Ja ja, mega winst was een incorrecte voorspelling ingegeven door naïef optimisme. Het werd geen ‘men zag, kwam en overwon’ verhaal, maar men overwon! Tot groot jolijt van mijn drie, uiteraard enkel voor de gelegenheid, in voetbal tenue gehesen kinderen . En eerlijk is eerlijk, ook tot groot jolijt van mij, daar ik mij ten opzichte van de bende Nederlanders in de buurt even zegezeker had uitgelaten als op mijn blog.

Er volgde dus en een zalig rustige nacht zonder nachtmerries waarna we de volgende ochtend redelijk wakker konden opkramen. Op 3 juli om iets na 8 uur konden we met onze caravan doortrekken richting Spanje. Al snel werd het eerste ‘kotsbakje’ gebruikt, maar als een echte rode duivel herpakte Arthur zich uitmuntend na deze slechte start.

Onderweg ontmoeten wij voor de eerste keer deze vakantie een stel Vlamingen. Een hysterisch vrouwmens riep ons toe dat zij zich excuseerde voor haar echtgenoot die 130 reed met zijn aanhangwagen die een moto bevatte. Hij bracht hiermee, volgens haar, iedereen in gevaar inclusief ons. De roekeloze wederhelft corrigeerde zeer droog dat hij maar 129 reed, waarna zij verder raasde op een manier die zelfs voor mij, die toch ook enig gevoel van drama in zich heeft, hallucinante was. Terwijl zij raast, herinner ik mij de uitdaging die ik met Deborah aanging. Ik zou een selfie maken met elke Vlaming die ik, al dan niet uit heimwee, aanklamp en waarmee ik een gesprek aanga. Ik besloot dat dit geen echt gesprek was, en voor zover Deborah haar interpretatie van de ‘selfie-chalange’ per imposibele toch zou maken dat dit gesprek onder de uitdaging valt, het alleszins een overmacht situatie betreft. Zonder foto en met een gechoqueerde, doch meelevende blik begeven we ons terug naar onze auto en zetten we onze trip verder.

We houden uiteindelijk halt in Goizueta in de Pyreneeën op camping Iskibi. Een kleine, van luxe ontdane camping met proper sanitair. De kinderen zwijgen over het gebrek aan zwembad, zodra ze een glimp opvangen van de rivier waaraan de camping is gelegen. Niet lang na onze aankomst staan de drie biggetjes gewapend met visnet en emmers paraat. Zwem kikkervissen zwem! De kinderen wanen zich echte survival-kids terwijl ze met de hand (want het net had weinig succes) kikkervissen de schrik van hun leven bezorgen. Dit terwijl Alexander zich suf zwemt achter in de stroom ontsnapte slippers. Opnieuw een nota voor mezelf: rivierschoenen zijn geen overbodige luxe.

Na een deugddoende en broodnodige douche en maaltijd, ontspannen we voldaan met een boek en tekengerief. Wanneer we de volgende ochtend ontwaken is het bewolkt maar droog. Een snelle blik op het weerbericht leert dat het weer de eerste dagen vrij eentonig zal zijn: ‘niet koud met buien’.

We beslissen San-Sebastian te bezoeken, een gezellige stad met veel originele kleine winkeltjes (die ik enkel via window-shopping verken). We lunchen op een terras met zich op de geelkleurige kathedraal, die best als mooi te omschrijven valt. Maar wat de stad echt de moeite waard maakt is het strand dat misschien wel het meest feeërieke is dat ik ooit bezocht. Het is een strand gelegen aan een baai die mijns inziens alle ingrediënten bezit om dé hotspot van mondain Europa te zijn. Het schelpvormige strand ligt zo goed als ingesloten tussen twee bergachtige landtongen die zijn opgeleukt met statige gebouwen die overlopen van charme en een immens Christusbeeld. In de vrije ruimte tussen de twee landtongen ligt de zee vol jachten, maar verder baat het strand, in tegenstelling tot wat je zou verwachten gelet op het decor, in totale eenvoud. Er is geen hippe strandbar, huurstoel of parasol te bespeuren.

De dreigende wolken houden ons niet tegen om strandlakens uit te spreiden, een zandkasteel dat niet moet onderdoen voor de imposante gebouwen in de omgeving te bouwen, de palletjes boven te halen en de oceaan in te duiken. Net op tijd voor de eerste regendruppels verlaten we het strand, en rijden we terug richting ‘Bruce’.

Na een lekkere omelet te hebben verorberd en een spelletje ‘Cluedo’ te hebben gespeeld, is het kindjes bedtijd en ouders ‘wijntijd’. De nacht is door de vrij hevige regen en het feit dat de plaatselijke katten naast onze caravan hebben afgesproken om hun vete uit te vechten, niet volledig rustig.

s’Ochtends maken we ons klaar voor een redelijk lange rit naar Bilbao, die elke meter waard blijkt. Bilbao zal ik herinneren als een stad vol bruggen en kunst. Het pronkstuk is uiteraard het Guggenheim museum, een imposant modern bouwwerk met organische vormen dat naar mijn gevoel perfect in de omgeving past. We wandelen het titanium beest rond om het vanuit elke hoek te kunnen bewonderen. Ik neem aan dat het met een blauwe achtergrond en de zon die haar stralen erover strooit nog meer wauw-factor heeft, maar zelfs zonder al deze opsmuk ben ik onder de indruk. Ik bedenk me dat we ons blijkbaar in de ‘pispot’ van Spanje bevinden, maar dat de streek haar klimaat tot hiertoe wel compenseert met haar prachtige steden.

Wanneer we het gebouw betreden, stellen we vast dat het Guggenheim een mooie simbiose betreft van architectuur en andere kunstvormen. Doorheen de gigantisch hoge hal strekt een ‘kunstig beest’ zijn kleurrijke tentakels uit waar het komen kan, waardoor we alle vijf onmiddellijk geprikkeld zijn om meer te ontdekken. Esther en Merlijn blijken voornamelijk onder de indruk van de kleuren en figuren in de kunstwerken van Chagall, rationelere Arthur heeft het meer voor de video kunst (die hij door de taalbarrière onmogelijk kan vatten). Wat het Guggenheim helemaal het einde maakt, is dat het gelegen is vlak aan een koffiebar met zicht op een gigantische speeltuin die perfect is afgestemd op de wensen van mijn drie aapjes . Na de nodige dosis cultuur is het tijd voor ontspanning voor klein en groot.

Nadat ook de terugrit overleeft is geweest, eten we een overheerlijke ‘Bruce-made’ spaghetti vergezeld van een heerlijk glas Spaanse wijn. Voor het slapengaan zingt Merlijn terecht, dankzij de ‘kinderen voor kinderen’ liedjes die ik ter compensatie van ‘het kind van de Duivel’ en consoorten in den kidsplaylist onderbracht: ‘wat een dag, wat een dag, wat een freaky leuke dag’!

Hasta la Vista!