Valencia, home away from home

Benidorm (Spanje) -> Valencia (Spanje)

Ochtend 6 augustus 2018 -> avond 11 augustus 2018

Na een dagje rust op onze camping in Benidorm zijn onze batterijen opgeladen om voordat we  morgen doorreizen, vandaag eerst nog Alicante te bezoeken. Allicante is een grotere badstad met een aangename dijk en jachthaven, waarvan de bezienswaardigheden vrij compact zijn gecentraliseerd. Na een snel bezoek aan het gemeentehuis met zijn ontvangstruimten in heuse prinsessenstijl, begeven we ons richting het echte kasteel. Via een tunnel waar we op het einde een lift omhoog nemen (wat me aan mijn geliefde voetgangerstunnel in mijn ‘hometown’ doet denken)  komen we op de top van de berg waarop het kasteel dat ook een hele tijd als gevangenis heeft gefungeerd en heden ten dage deels uit ruïnes bestaat, is gebouwd. Naast de prachtige uitzichten, is ook de collectie opgegraven keramiek de moeite waard. We wandelen in de brandende zon naar beneden, waarna we ons een weg zoeken naar de twee parken die Alicante volgens de uitzonderlijk vriendelijke man van de toeristische informatie bezit. Ik zou de term ‘pleintjes met bomen’ gebruikt hebben, maar de informatie dat de rubberbomen die onnoemelijk oud zijn zeer het bewonderen waard zijn, is correct.

Na Benidorm stond ook Valencia nog op ons verlanglijstje.  Daar de campings vlakbij Valencia veelal ‘Don cactussen’ zijn, zijn we uitgekomen op een, zoals de kinderen het noemen, ‘blootloop camping’ op ongeveer een uurtje rijden van Valencia. Een nudistencamping heb ik nog nooit bezocht, maar  staat wel op mijn bucketlist. Na vandaag zal ik weten hoe het voelt om in het openbaar vrij van kledij te zijn. Wanneer we echter op zo’n twee kilometer van onze bestemming verwijderd zijn, staat een groot bord naast de weg dat deze niet toegankelijk is voor vrachtwagens langer dan 12 meter.  Bruce en de auto samen zijn net iets langer dan 12 meter, anderzijds zijn we wendbaarder en minder hoog dan een vrachtwagen. De campinguitbater verzekerd ons telefonisch dat het mogelijk moet zijn. Iedereen van ons gezin heeft ondertussen zijn gedachten aangepast aan  de camping, maar een onnodig groot risico is het ‘bloodlopen’ ons wel niet waard. Dus koppelen we Bruce af, eenzaam langs de kant van de grotendeels verlaten weg, en verkennen we de route met de auto. ‘Niet veilig te doen met ons Bruce-je’ luidt het verdikt, zodat we snel snel op zoek gaan naar een alternatieve overnachtingsplaats. Op ongeveer dezelfde afstand van Valencia, maar langs volledig de andere kant vinden we camping Kikopark Rural in Villagordo del Cabriel. Tot zover onze korte reisdag…

Onze tweede keus camping blijkt te midden van niets, met uitzondering van een hogesnelheidslijn, gelegen te zijn. De ingang van de camping lijkt een klein dorpje, wat zeer gezellig oogt.  Maar echt enthousiast kan ik verder over deze camping niet zijn. Er  lopen immens veel Spaanse kinderen rond (FYI Spaanse kinderen doen mijn kinderen steeds opnieuw als uitermate rustig en stil overkomen), de douches zijn niet echt spik en span (maar gelukkig wel ruim genoeg zodat dit niet onoverkomelijk is) , het zwembad is niets speciaal en ligstoelloos,  en bovendien regent het de eerste avond, en de volgende …., dat we op de camping vertoeven (regen op zich is verfrissend, maar geef mij toch maar een douche of duik als afkoeling, zeker als de was buiten hangt).

Op 8-8-18 zijn ik en Alexander exact 10 jaar getrouwd. Bij gebreke aan babysit wordt ons tinnen jubileum zonder overdreven veel romantiek gevierd met een fantastische gezinsdag. Na een gezellig ontbijt begeven we ons naar Biopark, volgens Tripadvisor een van de 10 beste zoo’s ter wereld toevallig gelegen aan de rand van Valencia.  Na ons een toegangsticket of 5 te hebben aangeschaft, steken we via een immense voetgangersbrug het Turiapark over en komen we aan de echte ingang van de zoo. Wat een entree. Dit fantastische gevoel wordt voortgezet doorheen het park, waar er in de ruime woonplaatsen die van het publiek gescheiden zijn zonder dat gebruik wordt gemaakt van onnatuurlijke hekken en zijn ingekleed conform de natuurlijke habitat van de dieren, opvallend veel wordt bewogen (ja ja ook als het geen voedertijd is). De leeuwen zaten als een van de enige dieren niet met een andere soort samen, maar lagen er allesbehalve verveeld en tam bij, de struisvogels hadden gezelschap van de neushoorns. Het meest verassend was echter de woonplaats van het Nijlpaard. Dit bevond zich in een immense aquarium waar het gezelschap had van allerlei felgekleurde vissen en een koppel eenden. Fascinerend hoe het immense beest een standbeeld leek, ondanks de vele vissen die aan zijn neus leken te zuigen en enkel tot leven kwam om af en toe in een korte beweging lucht te happen.

Na de dierentuin, die heel mooi maar niet dagvullend was, verkennen we het eerder overgestoken langgerekte Turiapark gelegen in een drooggelegde rivierbedding. Het park dat een goede 7 kilometer lang is ,is afwisselend ingericht met een vijver, skatepark, speeltuin, …. . We waterfietsen er in een flamingo terwijl het zweet van onze rug stroomt, maar het is vooral het GulliverPark dat de kinderen zullen onthouden. Een speeltuin zoals ik er nog nooit een zag: een immense reus waarop naar hartenlust kan worden gegleden en geklommen. Jong en oud, letterlijk, leven zich hierop uit. Het enige nadeel is dat de door mij geraadpleegde site een koffiebar vlakbij de reus had beloofd, maar helaas… (ondanks de betreurenswaardige kwaliteit van de gemiddelde Spaanse koffie).

De beste Paella eet je in Vallencia, dus sluiten we de dag af met Paella voor 5 en wanneer we bij Bruce aankomen is het reeds 9 augustus.

Nadat iedereen wakker is, gaan we inkopen doen en wandelen langs de nabijgelegen rivier.

De dag erna keren we terug naar Valencia, waar we onze  drie biggen een dag vol verassingen hebben beloofd.

Verassing 1, we gaan naar de stad maar beginnen bij het aquarium, en wel het grootste van Europa dat toevallig in Valencia gelegen is. Nadat we na een eeuwigheid lijken te hebben aangeschoven voor toegangstickets, kunnen we vaststellen dat het  woord ‘waterdierentuin’ gepaster is dan aquarium. We starten met een dolfijnenshow in openlucht, waar 6 flippers het beste van zichzelf geven. Hoe kan een dolfijn die, met wat lijkt een lach op zijn gezicht, een driedubbele salto maakt u niet ontroeren? Nadien betreden we een immense witte iglo die ons kennis doet maken met  Antartica. Ook de oceanen met zijn haaien en de verschillende andere zeeën hebben een plekje in he park naast een mooie bolvormige volière, krokodillen en schilpadden. Het is zowel op het gebied van gebouwen, als qua vis en andere diersoorten een prachtig park, echter door de immense drukte is het zeer moeilijk, zo niet onmogelijk,  om er ten volle van te genieten.

Nadat we het aquarium volledig gezien hebben snakken we naar ruimte en rust, die we in de rest van het nieuwe Valencia met overschot krijgen. Aldaar trekken drie moderne architecturale hoogstandjes (+ nog eentje in opbouw) de aandacht. Het is er ronduit Prachtig! Water is duidelijk de inspiratiebron van deze site.  Op deze prachtige witte pareltjes gevormd door organische lijnen en vormen, raak je volgens mij nooit uitgekeken. Tussen de gebouwen zijn diverse waterpartijen terug te vinden die ( ondanks de vele originele bootverhuur die de te water versie van de Velodroom in Blankenberger lijkt) het gevoel van rust enkel maar vergroten. Het moet een waanzinnige geest zijn geweest die deze gebouwen heeft opgewekt en vervolgens op papier vertaald heeft.

Uiteindelijk is het tijd voor de tweede verassing, een IMAX film afgespeeld in het Hemispheric dat gelegen is in het middelste van de witte gebouwen. Het bestaat uit een immense bol bekleed met witte mozaïek (zoals zeer veel van de gebouwen) en omgeven door een constructie van staal en glas. De cinemazaal op  zich is indrukwekkend, met een beeld dat meer dan de helft van de bol beslaagd en zo uw volledige gezichtsveld vult. Maar de film op zich, een documentaire over Amerikaanse astronauten, is mijns inziens niet ideaal om u mee te zuigen in het beeld. Jammer, maar de grootste verrassing is gelukkig nog in de toekomst.

De kinderen zijn razend benieuwd, en hebben geen benul van wat er hun te wachten staat (Arthur stiekem wel, want die heeft onze bespreking onopgemerkt gevolgd, maar die gebaart conform onze instructies van kromme haas als een pro). Wanneer we na een autorit van een kwartiertje de ‘place to be’ naderen stijgt de spanning alleen maar. We belanden ter plaatse in een autolift die op maat van ons voertuig gemaakt lijkt te zijn, en dewelke ons twee verdiepingen naar beneden voert. Daar komen we terecht in een zo goed als verlaten garage, vermoedelijk omdat de meeste mensen geen rij-instructeur skills hebben zoals mijn ventje, en dus de lift niet zonder schade en schande kunnen gebruiken. De kinderen hun enthousiaste nieuwsgierigheid stijgt met de minuut. Waar brengt de lift ons naartoe? Ik en Alexander houden onze lippen stijf op elkaar.

Wanneer we de parking verlaten en de inkom van ons doel bereiken, zou zeker Esther die kan lezen moeten weten wat haar te wachten staat. Maar blijkbaar belet haar nervositeit, dat haar zintuigen het nodige doen. Nadat we zijn ingeschreven en al het papierwerk is gebeurd, begeven we ons met de trap naar de tweede verdieping. Het is werkelijk maar op het moment dat de deur van de effectieve kamer wordt geopend dat de kinderen door hebben waar we zijn. Na hun bezorgdheid over het wel en wee van Bruce te hebben geuit, zijn ze een en al enthousiasme. Een hotelkamer, zalig, na bijna 6 weken een privébadkamer met ligbad!

Na een uitgebreide bad sessie in de badkamers van onze twee aangrenzende kamers van hotel Vincci Palace (die we via een last minute boeking op de kop wisten te tikken) trekken we de stad in. Bij  ons vorig bezoek aan Valencia hadden we een heus frituur opgemerkt. Weliswaar een frituur zonder curryworsten, maar wel met echt puntzakken met friet en mayonaise. De frieten blijken goed gebakken en de mayonaise smaakt als thuis, wat een vettige verwennerij. Een bad en frietjes op ééndag, als er al heimwee was is deze in de kiem gesmoord. Gelukkig blijven we vanavond gespaard van typisch Belgische regen.

Na een heerlijke nacht in het hotel, genieten we van een zeer uitgebreid ontbijtbuffet waar tot groot jolijt van de kinderen zelfs snoepjes op terug te vinden zijn. Na ons copieuze start van de dag dwalen we nog wat rond in het wondermooie Valencia en bezoeken we de overdekte markt. Daar krijgt opi’s begrip ‘verse vis’ een heel nieuwe invulling met zijn nog krabbende krabben op een bedje van ijs en wriemelende palingen in een plasje water. Nadat we afscheid nemen van het mooie en charmante Valencia, keren we in de late namiddag terug op de camping aankomen. Daar wacht ons nog een verassing, onze mooi geïsoleerd opgestelde caravan is nu omringd door 5 Spaanse families die samen op vakantie zijn. Gelet op  onze opgedane ervaringen met Spaanse families hun weekendgewoonten op campings, zijn we uitermate verheugd dat we sowieso van plan waren om morgen door te trekken naar Barcelona.

Hasta la vista!