Ready, set, go !

Antwerpen (België) -> Couhé (Frankrijk)  Ochtend 30 juni 2018 –> namiddag 2 juli 2018

Het voelt niet als op vakantie gaan, het voelt anders. Misschien is het een beetje te vergelijken met een huwelijk. Een grote gebeurtenis waar maanden spanning en planning aan voorafgaan, en die als ze echt dichtbij komt  ook enige angst met zich meebrengt. Niet beangstigend genoeg om een ‘runaway bride’ te zijn, maar je beseft ineens dat er ook (beperkte) nadelen zijn aan de ‘spaintastische trip’.  Het laatste avondje in je eigen zetel hangen, het laatste overdadig schuimbad, het laatste ‘bijklets-etentje’ met vriendinnen, … . Anderzijds het is maar 2 maanden en geen eeuwigheid.

30 juni rond 9 uur ’s ochtends overheerst een overwegend positief gevoel. Het is zover, EINDELIJK! Met stralende weer vertrekt het circus richting Spanje. Rond 3 uur in de namiddag slaan we ‘onze tenten’ op in Saint Leu d’Esserent., vlak voor Parijs. Camping ‘Campix’ is uiterst rustig, bosrijk en ‘bezwembad’ , ideaal voor een eerste stop. Na een deugddoende plons in wat een niet zeer proper zwembad was, doen we ons te goed aan hot-dogs en wijntjes en is de autorit snel vergeten.

’s Nachts is het nog wennen aan de natuurgeluiden, waardoor mijn verjaardag ochtend niet klaarwakker start. Na een croissant en wat fruitsla voelen we ons wel weer volledig klaar voor het vervolg van onze rit.  Mee kwelen met onze favoriete muziek wordt afgewisseld met gebekvecht op de achterbank, ‘ik zie ik zie-spelletje’ en algemene stilte, een standaard reisdag dus. Wel een standaard reisdag waarbij ik een ganse dag  tekeningen ontvang vanaf mijn drie biggetjes gepaard met allerlei lieve verjaardagswensen. Rond 3 uur in de namiddag geeft de achterbank in groep, op zo’n irritante manier aan dat de autorit welletjes is geweest, dat de dit gevoel plots ook zich zeer hardnekkig manifesteert bij Alexander en ik. Via google vinden we het middel om ze nog een tweetal uur ‘koest’ te houden: het vooruitzicht op een camping met verschillende glijbanen.

Aangekomen op camping ‘Les Peupliers’ te Couhé , besluiten we onmiddellijk twee nachten op deze zalige propere, rustige maar van de insecten vergeven camping te blijven. ‘Bruce’ wordt in een recordtempo opgezet, waarna we ons allemaal (ja ik inclusief) uitleven op de glijbanen. Het vakantiegevoel is onbediscusieerbaar ingezet.  Moe maar voldaan, besluiten we rond 9 uur ’s avonds mijn verjaardag af te sluiten met een etentje in een lokaal restaurantje, daar de pizzeria op de camping gesloten blijkt. Dit fijne vooruitzicht mondt dit uit in een zoektocht van 60 kilometer doorheen de Franse velden en dorpen. Zondag blijkt hier een echte rustdag te zijn voor de horeca, die al niet  massaal aanwezig is. Uiteindelijk vullen we rond 10 uur onze maag met snoep, koeken, yoghurt, banaan en salami. De kinderen blij, wat een top ouders zijn wij … .

Arthur fluistert mij voor het slapengaan toe: ‘ik denk niet dat je al eens zo’n rare verjaardag hebt gehad, wel?’.  Ik knik instemmend, glimlach en geef hem nog een nachtzoen. Als afsluiter  drink ik met Alexander nog een glas op  mijn verjaardag, waarna we er ook in kruipen.

Wanneer er rond 3 uur ’s nachts een immens onweer los barst, wordt mijn zalige nachtrust plotsklaps beëindigd. Donder en bliksem vlakbij de caravan, is een intense ervaring. Wanneer ik na het ontwaken ’s ochtends de natte handdoeken, stoelen, … vaststel, maak ik een nota voor mezelf ‘ het weerbericht consulteren heeft misschien toch enig nut’. Het wordt een zalige luie niet al te zonnige voormiddag. Terwijl ik deze blog schrijf, gaat Alexander zwemmen met Esther en Merlijn. En Arthur? Die doet een doetje, want hij ‘heeft slaaptekort want hij slaapt te kort’. In de namiddag blijkt Merlijn aan het zelfde fenomeen te lijden, waardoor ik met de twee oudste ga plonsen. Uiteraard sluiten we de dag af met een BBQ en waarschijnlijk een mega winst van de Rode Duivels, waarvan we genieten omringd door een bende Nederlanders.

Hasta la vista!