natuurpracht en mensenmacht

Gorostegi (Spanje) -> Cudillero(Spanje)

Ochtend 6 juli 2018 -> namiddag 8 juli 2018

Gisteren in de late namiddag heeft een Duits gezin zijn tent naast ons op gezet. Op een zo goed als verlaten camping kiezen ze uitgerekend de plek naast ons. Dit hoeft uiteraard op zich geen probleem te zijn, waren het niet dat het gezin blijkbaar 2, duidelijk slecht opgevoede, tieners telt die om 7.50 uur ’s ochtends een verhit gesprek voeren bij het ontbijt. Net nu onze kids door hebben dat langer slapen vakanties net dat tikkeltje extra geeft. Maar ach wat, ook als het regent heeft de ochtendstond goud in de mond.

Vandaag trekken we naar Bardenas Reales in Navarre, een halfwoestijn waar zoals men verwacht de zon vollop schijnt. En net nu, ben ik de zonnecrème die ik massaal inkocht in België, vergeten in de caravan. De weg naar de woestijn is vrij van lokale of ander middenstand, we komen welgeteld 1 tankstation tegen dat helaas noch zonnecreme, noch zonneolie verkoopt. Ik neem me voor zonnecrème te ritselen van andere toeristen ter plaatse, of beter gezegd mijn lieftallige echtgenoot te overhalen zonnecrème te ritselen zodat onze rosse kids niet in rosé kids veranderen.

Aangekomen aan het toeristische informatiepunt van de halfwoestijn blijkt er naast de bediende helaas geen levende ziel te bekennen. Als een geluk bij een ongeluk vernemen we dat dit natuurpark enkel per fiets of wagen kan worden verkend, de halfwoestijn mag maar op 1 punt effectief betreden worden.

We maken een rondrit met de auto in het natuurgebied dat overdonderend mooi blijkt te zijn. Het is bijna niet te geloven dat wij tijdens onze ontdekkingsreis van dit stukje aardse pracht, slechts een handvol andere mensen tegenkomen. Hoe zeer plaatselijk het groene berglandschap overgaat naar een half maanlandschap is uitermate fascinerend, het gevoel van weidsheid en tegelijk geborgenheid die het redelijk kale landschap geeft, is dan weer amper te beschrijven. Het is een soort safari in een zeer uitzonderlijke natuur en zonder dieren.  Toch als we de vele gieren die vlakbij nesten buiten beschouwing houden, fenomenaal hoe de immense vogels boven ons vliegen (de meerwaarde van een auto met glazen dak is met eindelijk duidelijk).

Op de terugweg rijden we langs San-Sebatian alwaar we de kinderen hun voetbal t-shirt aandoen  en we op zoek gaan naar een bar om  de match ‘Brazilië-België’ live te kunnen meemaken. We komen uit bij een charmante tapasbar waar een tv-scherm hangt. We bestellen twee glazen wijn en drie limonades en schenken de barman onze liefste glimlach, met als resultaat dat deze ons verzekerde dat indien wij om 8 uur terugkeren naar zijn bar wij de Belgen in actie zullen zien. Zo gezegd zo gedaan. Met een glas lekkere Spaanse wijn en een aantal overheerlijke tapas genieten we van de thriller die de macht blijkt te zijn. Wat een overwinning! Naast ons zit een frans koppel wiens zoon in Brussel woont. Zij staan, vandaag alleszins, aan onze kant zodat we niet alleen juichen. Bij het verlaten van de bar worden onze kinderen nog een koek toegestoken door de barman, die ons uitgebreid en enthousiast feliciteert.

Het is al 10 uur en we hebben nog een rit van 40 minuten naar de camping voor de boeg, maar we voelen ons nog niet in de stemming om naar ‘Bruce’ te gaan. Wij besluiten langs de dijk met zicht op de oceaan naar de auto te wandelen, en ondertussen te genieten van de fantastische zonsondergang en de vele ‘congrats’ die mensen ons spontaan toewerpen. Tijdens deze avondwandeling, beleeft  Merlijn zijn persoonlijk hoogtepunt van de dag, een Russisch peutertje dat met hem meestapt en hem in alles na-aapt. En, zoals Merlijn er zelf met enige trots aan toevoegt telkens hij over het kindje vertelt (en dat is vaak) ‘dat weende als Merlijn doorging’.

Op weg naar huis betrap ik mezelf erop dat het deuntje van ‘wat een dag, wat een dag, wat een freaky leuke dag’ in mijn hoofd klinkt. Na nog enige onvoorziene vertraging door een kudde schapen die  zich in het midden van de weg te slapen had gelegd, komen we moe maar gelukkig aan op de camping. Deze blijkt vanaf vrijdagavond te bruisen van het (Spaanse)leven, een immens contrast met de doordeweekse rust.

Iets na 12 uur start onze korte nacht, want morgen staat de wekker (op vakantie, ja u leest het goed). Op zaterdag 7 juli staat Pamploma op het programma. Niet de stierenrennen om 8 uur ‘s morgens waar we waarschijnlijk geen glimp van zullen kunnen opvangen, maar wel de processie/reuzenstoet die om 10.30 uur start. Wanneer we om 10 uur aankomen in de grote stad die Pamploma is (mijn verkeerde inschatting, dacht dat het een schattig groot dorp zou zijn), ziet deze reeds wit van het volk met rode sjaal. Onvoorstelbaar hoeveel mensen van allerlei slag , van wandelstok oud tot buggy jong, in ‘uniform’ naar de kern van  de stad zijn gekomen volledig in het wit gekleed met een rode sjaal. Het lijkt wel een massa bijeenkomst van leden, ex-leden en toekomstige leden van de ‘stromtroeper scoutsbeweging’.

Toch slagen we er in een vrij goede plek te bemachtigen om de processie gade te slaan. Onze kinderen, die gelukkig enorm opvallen door hun normale klederdracht, veroveren een plekje op de eerste rij en wij positioneren ons net iets achter hen. Er passeren voor onze neus reuzen die de kinderen op hun hoofden slaan met een goedendag die gemaakt lijkt te zijn van watten, muzikanten, grappig geklede personen, geestelijken, en dan uiteindelijk het beeld van San Fermin waar de hele stoet om draait en waarvoor een immens applaus losbarst. Na de processie nemen wij onze kinderen snel bij hun nekvel en verkennen we de rest van de stad. Zo goed als overal in de stad hangt de geur van urine en drank, en op sommige plaatsen wordt deze vermengd met  de echt wansmakelijke geur van ‘extra penetrante natte hond’ -waarschijnlijk veroorzaakt door de stieren die eerder op de dag door sommige van de straten liepen. Niet alleen de geur is met niets te vergelijken, ook de mensenmassa en de feestsfeer die er hangt is volgens mij uniek. Wat een circus, wat een samenhorigheid, wat een sfeer, wat een drukte, wat een belevenis.

Op weg naar huis stoppen we aan een warenhuis, dat ook al is het een heel eind buiten de stad gelegen, gesloten blijkt door de festiviteiten. Vlakbij vind er een paardenmarkt plaats. Om en bij de 100 paarden en ezels staan in kooien gemaakt van werfafsluitingshekken. Op het moment dat wij de markt betreden, lijkt deze op zijn einde te lopen. We zijn er getuigen van hoe paarden met 6 in een kleine, stokoude trailer worden gejaagd door middel van al dan niet hardhandige technieken. Ik voel een enorm cultuurverschil, stokken worden publiek op de dieren hun poep kapot geslagen, koorden door paarden kapotgerukt… en dit wordt duidelijk als normaal ervaren. Nadat ik de kinderen heb overtuig dat een paard heel misschien wel in de caravan past, maar het toch echt niet mee kan, verlaten we de paardenmarkt. Op onze verdere weg naar huis blijkt de siësta een probleem te zijn in onze voedingszoektocht, koeken worden nog een normale maaltijd ‘ten caravan Van den Broeck-Bats’. Ik maak een nota voor mezelf: in België zijn we verwend met de alom aanwezige warenhuizen die een hele dag doorlopend open zijn, hier zal ik mijn inkopen beter moeten inplannen.

We sluiten onze laatste dag op camping Isikbi af met een duik in de rivier en reuze pannenkoeken. De kinderen gaan er, gelet op het vakantieregime, vroeg in en wij genieten de laatste avond van  best redelijke wijn voor 1,10 euro per glas in de campingbar die wemelt van de Spanjaarden. Morgen zetten we koers richting de Costa Verde in het Noord-Westen van Spanje. En eerlijk is eerlijk camping Iskibi was best in orde maar ik zou ze niet aanbevelen en ga ze dus zeker niet missen.

We stoppen na een vlotte rit aan camping Cudillero in Cudillero (creatieve uitbaters), een kraaknettte oase van rust met zalig zwembad vlakbij de mooie kust en een kleurrijk vissersdorp. Ideaal voor onze plannen de komende dagen: ‘Eat, swim, sleep - repeat’ .

Hasta la vista!