home sweet home

Berga (Spanje) -> Antwerpen (België)

Ochtend 25 augustus 2018 -> avond 29 augustus

Vandaag verlaten we Berga, en niet alleen Berga maar we laten heel Spanje achter ons. Een dag vullende autorit zal ons tot in de noordelijke Ardeche in Frankrijk brengen. Onze bestemming is  camping les Accacia in Tournon sur Rhone. Een plek waar we vorig jaar  ook onze vakantie afsloten, en waar we dus met zekerheid van weten dat het een top verblijf p worden. Terwijl wij Bruce installeren op het zeer ruime en rustige perceel, zwermen de kinderen uit op de caming met de belofte dat ze terugkomen zodra het donker wordt. Moeiteloos vinden ze hun weg, alsof ze hier gisteren nog zijn geweest.

Onze dagen in Frankrijk zijn er van genieten. De cultuur en de echte natuur laten we achterwege, en we vullen onze dagen met niets doen op de camping en soms ook op verplaatsing in het dorp. De camping grenst aan een rivier, zodat visjes vangen de hoofdbezigheid is, naast zwemmen, voetballen tegen de Franse kinderen (en ja ook hier wonnen ze, maar wel op een eerlijke manier) en een terrasje doen.

De zalige rust wordt enkel een keer onderbroken omdat ik vind dat je Frankrijk niet kan bezoeken zonder er op een marktje te hebben geslenterd. Dat in onze korte aanwezigheid de dichtstbijzijnde markt 1,5 uur rijden is, mag geen obstakel zijn. De 1,5 uur van de GPS langs kronkelende – lees misselijkmakende – bergwegen,  worden er bijna 2. Gelukkig zijn de marktkramers nog niet aan het opkramen als we arriveren.

Na een kort maar zeer rustgevend verblijf in Franrijk, vertrekken we op woensdag 29 augustus, wanneer de wolken ook de Ardeche bereiken, richting België. We plannen met een stop in Luxemburg, donderdag rond de middag thuis te arriveren.

Wanneer we Luxemburg naderen, is de geur van onze stal zo hevig dat stoppen  niet meer mogelijk blijkt. Na democratische stemming blijken we unaniem liever door te reizen en vanavond al in ons eigen bedje te slapen. Bij aankomst in België begint het pijpenstelen te regenen en vertraagt het verkeer, wat een echt Belgisch welkom. Nooit heeft vertraagd verkeer en een enorme regenbui zo’n grote glimlach op mijn gezicht doen verschijnen.

Met iets meer dan 11.500 kilometer op de teller eindigt onze roadtrip dus op 29 augustus iets na 20.00 uur.  Het einde van de vakantie voelde als bij elke andere vakantie, een mix van ‘nu al’ en ‘terug mijn eigen bed’ gevoelens. Maar het thuiskomen is, ook naast het veel uitgebreidere opruimwerk, anders, overweldigender.

11.500 kilometer met drie kinderen op de achterbank, bleek veel aangenamer dan verwacht. Het is verbazend hoe rustig, creatief en vredelievend kinderen worden als hun bewegingsruimte beknot wordt. (misschien toch overwegen om het huis te verkopen en een studio aan te schaffen)

Naast de continue vraag naar ‘vertel nog is als jullie klein waren mama en papa’ en de daarop volgende verhalen, werd de stilte in de auto ook gevuld met muziek. En met dank aan Bart Peeters, Marco Borsato, Raymond van het Groenenwoud en Stef Bos, was de muziek het merendeel van de tijd  door iedereen te pruimen.

Niet enkel de vele tijd samen in de auto was een succes, ook 8,5 weken dag in dag uit onder ons vijf is mij, en de rest van het gezin, wonderwel meegevallen. Er is op geen enkel moment gegoogeld geweest over scheiden in het buitenland of over de adoptiekanalen in Spanje.

8,4 weken was lang, maar zeker niet te lang. Na 3à4 weken waren we compleet ontspannen en werd tijd een ander begrip, en vanaf 6  weken voelde het als een heel lange vakantie. We hebben zoveel ontdekt en beleefd dat onze herinneringen zeer uitgebreid zijn. Enerzijds zijn er de ‘ grote’ indrukken, en anderzijds de kleine dingen die me altijd zullen bijblijven.

Merlijn die niet enkel op de camping, maar ook ver daar buiten iedereen , van een nors kijkende politieagent tot een hippe drugsgebruiker, een vriendelijke ‘ola’ toewierp, en hiermee zeer veel Spanjaarden een lach op het gezicht toverde.  Zelfs wanneer hij met een guitigheid die enkel Merlijn bezit, echt mannen gniffelend een ‘ola signorita’ toeriep.  En Merlijn die als een rat (van hem moet ik dolfijn zeggen) zich moeiteloos in het water bewoog al kan hij officieel nog steeds niet zwemmen.

Eshter die met de snelheid van het licht continu een , niet per se gepast maar wel zo goed als steeds grappig, reactie klaar had. Om als we lachten haar ogen verder op te trekken en met een gespeelde serieux  en een lichte arrogantie in haar stem ‘het is toch waar’ eraan toe te voegen.  Zoals ze zeer verontwaardigd was dat wij een mijn bezoek planden, en haar lach amper kon inhouden toen wij na het verstrijken van enkele minuten doorhadden dat ze deed alsof het om een landmijn ging. En Esther die zeer vaak met haar pop Ronske op stap was die haar haarkleur deelt, en hiermee veel vertederende blikken oogsten.

Arthur die zich een echte grote en flinke jongen toonde, en ondanks zijn afkeer voor onbekend eten, zich vermaande en nieuwe dingen proefden en vaak ook lekker bevond. En ook Arthur die uiterst geduldig ervan genoot om zijn broertje te leren schommelen (eindelijk kan hij het), of zijn zus zijn origamikunsten aanleerde.

Of hoe onze drie kinderen tegen het einde van de reis bijna in koor vaak hun ogen ten hemel sloegen en ‘die Spanjáárden’ zeiden. Want een ding is zeker Spanjaarden zijn over het algemeen zeer luide mensen en Spaanse kinderen hebben een heel eigen manier van sociale omgang. Zelden hebben onze kinderen met hun Spaanse variant gespeeld, in tegenstelling tot de Italiaanse, Franse… kinderen die ze tijdens onze trip ontmoeten.

Zoveel kleine dingen… zullen mij bijblijven en niet enkel over ons gezin. Spanje zelf, waar er enkel al door die stomme siësta geen echte klik mee was, zal ik me herinneren als een mooi land, een zacht land. De bodem lijkt er bij de minste regen weg te stromen, maar ook de mensen zijn er zacht, en ondanks hun soms ‘bitchy resting face’ algemeen genomen zeer vriendelijk. Geduld lijkt in hun genen te zitten, zowel als ze u bedienen op café, als bijvoorbeeld in het verkeer. Ook hoe ze een oprit van de autostrade oprijden zal me bijblijven. Ze stoppen op het einde van de oprit, om dan in te voegen. Ik vermoed dat ze dit doen enkel omdat het kan gelet op het zeer rustige verkeer. Zelf in de grote steden is de drukte, in vergelijking met mijn geliefde Antwerpen alleszins, minimaal. Ook als je wou tanken moest je vaak veel tijd hebben. Automatisch betalen hebben ze, mogelijks om werkgelegenheid te creëren, nog niet uitgevonden. En eer je in de winkel betaald had, was je vaak weer een paar kwartier ouder.

Naast een betere kennis van onze kinderen en Spanje, is ook onze caming kennis erop vooruitgegaan. In totaal hebben we 15 campings bezocht en de meeste goedgekeurd. Zoveel campings, zoveel verschillen. En in geen enkel element van de campings waren de verschillen zo divers als bij de zwembaden. Elk zwembad had zijn eigen, al dan niet vreemde, reglement.  Van zonnebril verboden, niet springen, geen ballen, enkel spannende zwemshorts tot geen zwem t-shirt (de redder die duidelijk geen kennis had van het verhoogde risico op huidkankers bij heel blanke kinderen, beantwoorde mijn verontwaardigde vraag of ik mijn bikinibovenste ook moest uitdoen, gelukkig met een neen). Feit is gezwommen is er geweest deze vakantie.

Een zwembad heb ik thuis niet, maar wel  veel privacy, een eigen wasmachine en een ligbad waar ik ten volle van genoten heb de afgelopen dagen.

Bruce is weer op stal nu en wij nemen het gewone leven weer stillaan op, maar zullen nog lang met een glimlach op ons gezicht nagenieten van onze roadtrip en genieten van ons gezin.

Bedankt voor het meeleven met onze reis en tot ziens…

The end!