Cudillero en zo

Cudillero (Spanje) -> Salamanca (Spanje)

Avond 8 juli 2018 -> avond 15 juli 2018

‘Eat, swim, sleep - repeat’ , dat voornemen hebben we met veel plezier en onder een stralende hemel waargemaakt. Niet ver van de camping was een mooi zandstrand tussen de rotsen gelegen, dat naast mooi ook onnoemelijk populair bleek. Daar als sardientjes in een blik liggen niet ons soort ontspanning is, voerden we ‘swim’ uit in het door palmbomen en ander mooie natuur omgeven zwembad aan de camping.

Zelfs afwassen wordt ontspannend als je tijd hebt, een prachtig uitzicht en de zon op je gezicht.  Onze luie dagen zijn een zaligheid.

Tijdens deze dagen ontmoette Merlijn zijn allereerste vakantieliefde, de mooie en iets oudere Emma. Dat zij  enkel Spaans sprak en hij deze taal hoegenaamd niet meester is, deerde het ‘koppeltje’ duidelijk niet. De taal van de liefde bestaat en volstaat. Mooi om te zien hoe Merlijn zijn ogen blinken als zijn broer en zus plagend ‘Emma’ fluisteren, of hoe hij ‘stiekem’ met water zijn haar mooi  legt. Wanneer Emma plots verdwenen bleek, de taal van de liefde is blijkbaar niet ideaal om vertrekdata uit te wisselen, is Emma gelukkig wel even snel vergeten dan dat de liefde heftig leek.

Waar Merlijn zijn oog op de meisjes richt, zijn deze van Arthur enkel gericht op hagedissen. Een hagedissenstaart bemachtigen zou zijn vakantie perfect maken. Daar ik zijn slaagkansen vrij klein inschat, laat ik hem volop opgaan in zijn missie.

En Esther, die speelt met haar barbies, helpt ons afwassen, tekent, jaagt mee op hagedissen en spioneert Merlijn en Emma.

Naast onze uitstap naar de supermarkt en een avondwandeling in het nabijgelegen vissersdorp Cuddillero, bezochten we enkel ‘Playa  de la Cathedrale’. Een prachtig zandstrand met azuurblauwe golven gelegen tussen fenomenale rotsen. Daar het niet duidelijk was of er mocht gezwommen worden, besloten we eerst gekleed een kijkje te nemen en het echte strandgerief, inclusief de zwembroeken, voorlopig in de auto te laten. Vol enthousiasme liepen we richting strand, waar we botsten op twee in uniform gehulde Spanjaarden die ons kordaat staande hielden.  Het strand mocht blijkbaar enkel betreden worden na een, enorm tijdrovende en volledig in de Spaanse taal opgestelde, online registratie. De uniform en bijhorende badge zagen er geloofwaardig uit, niemand rondom ons verzette zich, er leek geen stiekem omzeilen van de geüniformeerde mannen aan, onze pincode werd niet gevraagd en ik wou het strand heel graag zien; zodat we onze achterdocht opzij zetten en de registratie uitvoerden. Toen we eenmaal het strand op mochten was terugkeren naar de auto en riskeren dat we opnieuw moesten beginnen, op zijn minst gezegd niet aanlokkelijk. Dat ‘zand verplaatsen’ dmv bijvoorbeeld het bouwen van een zandkasteel verboden was, en echt zwemmen ook niet de bedoeling leek , trok ons over de streep om te beslissen dat de zwemkledij niet gehaald zou worden. Ik had als enige mijn bikini onder mijn kledij aan, maar dat beletten de kinderen niet om toch de golven tegemoet te hollen. Zij houden duidelijk niet zo van hokjes denken, zwemkledij of geen zwemkledij, je kan er met in het water en dus doen we dat. Het was een prachtige dag en een prachtig strand, waarop je je zeer klein voelde tussen het opkomende water en de immense rotsen.

Op onze weg terug naar de camping, kwamen we weer de bijzondere bouwsels tegen die ons eerder in deze streek ook reeds opgevallen waren. Her en der zijn er op poten gebouwde houten vierkanten ‘huisjes’ terug te vinden. De ene al in erbarmelijkere staat dan de andere. Ik voel niet de nood om onmiddellijk een antwoord te hebben op mijn vraag, ooit  ‘googel’ ik het wel en zal ik weten wat hun oorsprong, nut, … is. Tot dan is het een compleet raadsel.

Terug op de camping volgen we in het bijzijn van een stel Fransen, op een veel te kleine tv, met een bij momenten slechte verbinding de halve finale van het WK voetbal, die onze Duivels helaas verliezen. Omdat fair play wel in onze Belgische genen zit, feliciteren we de voorzichtig juichende Fransen voordat we teleurgesteld afdruipen.

Er bleek bij consultatie van de weerkaarten dat niet enkel op voetbalvlak ons geluk zou keren, zodat we besloten Cudillero achter ons te laten.  Volgens onze grove planning zouden we via de kust van Portugal verder reizen. Echter de weergoden in Portugal kondigden ook niet veel goeds aan, en plannen er zijn om aan te passen, zodat we besluiten door te trekken naar Salamanca en Portugal, minstens voorlopig, letterlijk en figuurlijk links te laten liggen.

We maken een tussen stop op camping Reino de Leon, iets onder Leon. De enige camping in de buurt, in deze streek die iets triest heeft en duidelijk niet toeristisch is.  De helft van de huizen lijkt verlaten, de horeca is veelvuldig aanwezig doch duidelijk weinig succesvol. Daar ik Las Medulas  dat ook in deze streek gelegen is echt wil zien, maken we hier desalniettemin een zeer korte stop. Het blijkt een kleine camping, aan een zeer lawaaierige rivier gelegen, die halfvol staat met stacaravans, maar wel over een verrassend stijlvol ingerichte bar beschikt en door super sympathieke Spanjaarden wordt uitgebaat. De campinguitbater die eruitziet als Jerommeke (klein, breed en vriendelijk) begeleidt ons naar onze plek en staat er op ons te helpen ‘Bruce’ op de juiste plaats te manoeuvreren – ‘onvoorstelbaar dat wij geen mover hebben’. Voor we het beseffen staan er 5 Spanjaarden die ook op de camping verblijven aan onze caravan te duwen en te trekken en zijn we geïnstalleerd. En dat in de motregen, aan gastvrijheid is er hier duidelijk geen enkel gebrek!

Zodra Bruce op zijn plaats staat, vertrekken we richting Las Medulas, een Romeinse goudmijn die bestaat uit een aantal immens rode rotsen die boven de rest van het grotendeels groene landschap uitsteken . Op weg naar onze bestemming valt reeds op hoe rood de ondergrond is, en hoe dichter we naderen hoe meer rode rotsen opduiken. Daar we reeds vrij laat in de namiddag ter plaatse zijn, willen we onmiddellijk de wandeling in de voormalige goudmijn starten. Dit is echter gerekend buiten een sympathieke Spanjaard die jaren in Antwerpen heeft gewoond en nog een gebrekkig woordje Antwerps spreekt. Zodra hij ons accent herkent, trakteert hij ons op een pint en onze kinderen op een ijsje. Weigeren blijkt absoluut geen optie,  zodat onze wandeling toch even zal moeten wachten.

Na het geconcentreerd beluisteren van zijn verhalen over zijn eigen tijd en zijn familie in Antwerpen, vatten we onze ontdekkingstocht aan. Las Medulas blijkt veel meer dan een stel indrukwekkende hoge rode rotsen te zijn. Het natuurgebied waarop de rotsen gelegen zijn, staat vol antieke bomen in alle vormen en maten. Sommige bomen hun stam lijkt zo goed als volledig hol, doch dragen nog fier takken met bladeren. Het is een fascinerend stukje natuur, wat een tussenstop in het hol van pluto gelukkig meer dan waard blijkt.

Na een nachtje op de camping Reino de Leon trekken we op 12 juli 2017 door naar Salamanca, waar we terechtkomen op camping Regio.

Een zeer ruime camping, die ondanks haar gevoel van vergane glorie - het sanitair, inclusief de afwas zaal, is volledig betegeld met marmer, wat in schril contrast staat met de eenvoud van de recentere voorzieningen - een zeer positieve vibe uitstraalt. De rustige camping is proper en het zwembad, dat gedeeld wordt met het gelijknamige hotel Regio,  immens. De eerste dag vullen we wederom met niet veel meer dan zwemmen, badmintonnen, lezen en mieren (echt immens grote mieren) vangen en  observeren hoe ze elkaars hoofd afbijten in gevangenschap (gruwelijk ‘I know’ maar wel fascinerend).

Op 14 juli brengen we een bezoek aan Salamanca. Toen Merlijn hoorde dat we een stad gingen bezoeken, protesteerde hij hevig. ‘Hij haat steden , beseffen wij dat wel!’ Na wat doorvragen bleek de plotse hevige afkeer voor steden te zijn ingegeven door het idee dat ‘daar te veel mensen zijn en heet er stinkt naar pipi’.  Zodra we hem uitlegden dat Pamplona een unieke beleving was en de andere Spaanse steden daar totaal niet met vergeleken kunnen worden, werd hij gelukkig weer zijn enthousiaste zelf. We namen wel een kijkje binnen in de kathedraal, een groteske overdadig versierde nieuwe kathedraal met daarnaast een eenvoudige maar op haar manier even mooie oude kathedraal. Voor het overige wordt de nette stad overvol mooie oude gebouwen langs buiten door ons bewonderd en goed bevonden, de stad heeft zeker zijn charme . Volgens onze ‘National Geographic reisgids’ is er met Plaza Mayor ook een van de mooiste pleinen van Europa terug te vinden. Niet dat ik het plein lelijk zou noemen, maar misschien wel eentonig, over smaken en kleuren… .  

Daags nadien staat Avila op de menu. Wat een pracht van een stad, die waarschijnlijk door haar hoogte, iets frisser aanvoelt dan de rest van ons verblijf in deze regio. Merlijn en Arthur investeren een deel van hun ‘souvenirbudget’ in een houten zwaard en schild, zodat ze niet misstaan in deze feeërieke omgeving en op aandacht van de andere toeristen kunnen rekenen. De stadsomwalling  met de vele kantelen, waarvan het oudste deel meer dan 900 jaar op de teller heeft, is nog zo goed als intact en levert een fabuleuze wandeling op. Ik maak wel wederom een nota voor mezelf: een lange rok mag  in mijn ogen misschien onontbeerlijk zijn op vakantie in een zonnige stad, maar is, zeker als je niet als een echte prinses je rok een hele dag wil optillen, verre van ideaal om een stadomwalling en de vele daarbij horende grillige trappen te beklimmen.

Na al deze inspanning trakteren we ons op een deugddoend glas op het terras van het zeer moderne maar perfect bij zijn omgeving aansluitende expositiecentrum, met zicht op de stadsomwalling. Bij terugkomst op de camping gaan mijn mannen en dochter nog snorkelen. Het zwembad is meer dan 25 meter lang, echter zonder een glijbaan ofzo, zodat de snorkels en zwemvliezen het ideale vertier brengen. Moe maar gelukkig kunnen we de dag afsluiten, voor de eerste maal wel met een glas wijn onder een dekentje genuttigd, het beloofd een frisse nacht te worden.

Morgen plannen we nog een ‘chill-dag om volledig ontspannen te kunnen doorreizen naar Sevilla, voor nog meer zon en cultuur vermoedelijk!

Hasta la vista!