Cactussen, cowboys en paleizen

Ronda (Spanje) -> Granada (Spanje)

Ochtend 26 juli 2018 -> avond 31 juli 2018

Op 26 juli reizen we door richting Granada. Camping Don Cactus, gelegen in Carchuna aan de kust onder Granada ,is onze bestemming. De naam Don Cactus klonk zo leuk, waardoor ik me heb laten verleiden om naar een ‘echte camping’- lees animatie, veel staanplaatsen, groots zwembad…- te gaan. Ik maak een nota voor mezelf: als ik ooit een camping start, kies ik ook een catchy naam die opvalt tussen de vele anderen.

Wanneer we aankomen, blijkt de streek zich te kenmerken door groententeelt, voornamelijk tomaten. De teelt gebeurt in serres die gemaakt zijn uit ‘plastico agricola’, grote stukken plastiek, die de kust volledig wit doen kleuren. Volledig is een lichtelijke overdrijving, daar hier en daar de oneindige witheid wordt onderbroken door een strookje camping Don Cactus of een (vakantie)woonwijkje. Hallucinant hoe deze op het eerste zicht niet erg milieuvriendelijke manier van landbouw het hele landschap in de streek domineert. Onze kerstomaten zullen we helaas niet meer kunnen eten zonder ons dit beeld voor de geest te halen.

Aangekomen bij Don Cactus worden we verwelkomd door de vriendelijke receptioniste die Esther heet.  De camping is vlakbij het strand gelegen, heeft een echt kindvriendelijk zwembad en animatie. Don Cactus blijkt ook zeer kleine staplaatsen te bezitten, waarvan Esther ons er een toewijst achteraan, ver van het zwembad en de animatie, in ‘de rustigste hoek’. We wringen Bruce op zijn plek en haasten ons naar het zwembad, wat een kleine glijbaan bezit, een heuse leuke aquaspeeltuin en een springkussen. Kids heaven. Er zijn ook voldoende, degelijke lichtstoelen, zodat iedereen tevreden is. s’Avonds maken we  voor het slapengaan nog de met stip de minst idyllische strandwandeling die ik ooit maakte.  We hebben aan de ene kant zicht op de prachtige Middellandse zee, en aan de andere kant kijken we uit op de plastiek serres. Onder ons voelen we een kunstmatig gecreëerd strand, zo verraad het beton aan het begin van de zee.  Het is geen zandstrand, maar ook geen echt keienstrand, onze voeten rusten op een niet heel aantrekkelijk ogende mengeling van stenen en verpulverde stenen. Tot slot worden we rondom ons getrakteerd op een heleboel vliegen en de niet zeer aangename geur van, zo ik vermoed, de landbouw in de streek. Ongelooflijk dat dit stuk kust toerisme kent, er is werkelijk niets aantrekkelijks aan. Wat mij betreft een plek om nooit naar terug te keren.

Daags nadien gaan we naar Tabernas, waar een western themapark gelegen is. Het landschap waarin het park gevestigd is doet denken aan de halfwoestijn ‘bardenas reales’ die we bezochten aan het begin van onze trip, al is het iets  donkerder, minder kaal en bevat het geen bijzondere rotsformaties. Te midden van dit bijzonder landschap bevindt zich een volledig western dorp dat wordt gebruikt om waanzinnige cowboyshows in op te voeren. Het is  niet de cowboyshow op zich die zo speciaal is, want die zou studio 100 waarschijnlijk minstens even goed uitvoeren in een van zijn parken ( en voeren mijn kinderen de komende dagen, met de door souvenirgeld aangekochte pistolen, ook redelijk deftig op). Het is de cowboys in actie zien met uitzicht op een echt ruw berglandschap, terwijl het zweet door de plaatselijke tempraturen op je voorhoofd parelt dat het een bijzondere belevenis maakt die het louter ‘toeschouwer’ zijn van een professioneel spektakel overstijgt. Naast de cowboys, hebben de  cowgirls ook een  show. Hierbij werd een soort line dance uitgevoerd met castagnetten, dewelke verweven werd met Spaanstalige cabaret. De cowgirl show was een zeer bizar spektakel, waarover ik weinig echt negatief, noch echt positief kan zeggen. Nadat we alle shows gezien hebben en  het westerndorp waar de cowboys en -girls ook naast de show in rondlopen, volledig ontdekt is, is het tijd om de bij het park horende dierentuin te bezoeken. De dierentuin is prachtig in de omgeving ingewerkt en stelt naast een aantal vogels en kleinere dieren, ook giraffen, krokodillen en nijlpaarden tentoon. De combinatie van de tempraturen van boven de 35 graden, het gebrek aan schaduw en de zeer stijle beklimmingen maakt de dierentuin een beproeving, maar wel een mooie beproeving.

Terug bij Bruce gaat het zwembad haar avondklok bijna in, maar gelukkig is de zee voor de deur zodat met een zoute plons  de kinderen tevreden kunnen worden gesteld. Na de zwempartij is het tijd voor wat waarschijnlijk de meest luidruchtige nacht uit mijn camping historiek wordt. De vele Spanjaarden en hun kroost amuseren zich tot ver na middernacht, zo kunnen we afleiden uit de geluiden die zij produceren. En alsof ze over een zeldzaam gen beschikken, blijken ze ook nog ver voor onze natuurlijke wekker weer klaar te zijn om aan een nieuwe dag te beginnen. Zaterdag wordt ik dus wakker met een gevoel van ‘OMG, waarom heb ik me laten verleiden door de naam Don Cactus?!?’. Eens goed wakker besef ik bovendien dat zaterdagavond waarschijnlijk nog drukker zal zijn op deze door Spanjaarden als weekenduitstap gebezigde kampeerplaats.

Wanneer ik mijn slaperige ogen zover als mogelijk heb geopend, blijkt tot overmaat Bruce voor het eerst sinds hij bij onze familie hoort mieren te hebben binnen gelaten. Zou dit onze straf zijn omdat we mieren in een potje hebben gestoken ter observatie en gefascineerd toezagen hoe ze elkaars hoofd afbeten? Het zou niet helemaal ten onrechte zijn. Desalniettemin schaf ik mij een mega fles super efficiënte mierenverdelgingspray aan (die waarschijnlijk niet erg verantwoord is, maar nood breekt wet, een caravan is klein en staat vol bedden, inwonende mieren kunnen we echt niet hebben). Bruce wordt volledig uitgekamd, en de mieren vallen bij bosjes. Wij versus Mieren 2-0. Desalniettemin geef ik de kinderen de opdracht geen mieren meer in gevangenschap te zetten, kwestie van het noodlot niet te tarten.

De mieren waren na het lawaai en het sowieso niet ons soort camping zijn, de doodsteek. Halsoverkop beslissen we Don Cactus te verlaten. Daar het afscheid van het zwembad, waar we gisteren ook niet in gezwommen hebben, de kinderen begrijpelijk zwaar valt, ga ik met hen plonsen (terwijl Alexander opkraamt). Eenmaal allemaal droog, wordt met het hele gezin aan Bruce getrokken en geduwd om hem achter de auto te kunnen hangen en rijden we weg van de kust. We zeggen ‘adios’ tegen de witte plastiek vlaktes en komen aan op camping ‘El suspiro del Moro’  vlakbij Granada. Wat een verademing.  Rust, ruimte, relax. Nadat we geïnstalleerd zijn, gaan we naar Granada city , daar we tickets op datum van vandaag voor het Alhambra hebben geboekt.

We parkeren ons zoals aangeraden buiten de oude stad en wandelen de weg omhoog naar het Alhambra. Ik bedenk me onderweg dat ik vanmiddag beter iets meer gegeten had, gelet op de hitte en de ernstige klim. Boven aangekomen, wandelen we langs de tuinen naar het Nasridenpaleis, daar we daar om 17.30 stipt moeten zijn. Ondanks de online gekochte tickets met vermelding van het uur, moeten we toch nog even aanschuiven in de blakke zon. Zodra we de poort van het paleis doorlopen, vinden we echt verkoeling, het waanzinnig bouwsel voelt zeer koel aan met haar marmeren vloeren, dikke muren en vele waterelementen. Naast de vele vertrekken en de prachtige uitzichten, valt vooral de indrukwekkende muur en plafond versiering op. De combinatie van kleurrijke stenen en voornamelijk witte Arabische reliëfversiering  - gemaakt van een mengsel van plaaster en gemalen marmer - maken indruk. Hoe kan al deze wondermooie overdadigheid toch zo’n rust uitstralen? Graag had ik hier nog langer rondgelopen, maar de knorrende magen en vermoeide voeten van onze kroost noodzaken ons een laatste bewonderende blik te werpen. Na ons bezoek aan het Alhambra dwalen we nog wat door de stad, waarvan de toeristenwinkels en restaurants de indruk wekken dat we ons in Marrakech bevinden in plaats van in Spanje. Uiteindelijk eten we gezellig Paella en tapas, en komen we veel te laat terug aan op de camping. De kinderen vallen als een blok in slaap, uitgeteld, net als wij.

Zondag slapen we lekker uit, zo hoort het, en maken we ons klaar voor een wandeling in de Sierra Nevada. We rijden naar een typisch winters ski dorp, dat ook in de zomer bruist van het leven, door de vele wandelaars, mountainbikers en waaghalzen die met hun mountainbike en bescherming de lift naar boven nemen om vervolgens onbevangen de berg af te vliegen via alles behalve de gebruikelijke paden.

We trekken onze stapschoenen (en Nikes 😊) aan, binden een trui rond en nemen de zetellift die ons op weg helpt. Eens uit de zetellift is de tempratuur ideaal om te wandelen, begin de 20°. Gelukkig want er  wacht ons  nog een fikse tocht naar de top. Hoe hoger we komen hoe frisser het wordt.  Richting de top haalt het kwik de 15 graden niet meer, zodat onze trui van pas komt. Onderweg vallen naast de sneeuwvlaktes her en der, die de kinderen top vinden uiteraard, voornamelijk de zilverkleurige grillige stenen op. Na heel wat kilometers en hoogte meters, bereiken we de top van de 3398 meter hoge berg. We did it! Op de top wemelt het van de mountainbikers en wandelaars die, terecht, euforisch zijn over hun overwinning, maar iets terug naar beneden is het uitzicht nog steeds fantastisch, en wat een stilte!

Wat ben ik fier op mijn kinderen die dit, zonder echt gezeur, uitgestapt hebben. Zij zijn duidelijk ook onder de indruk van zichzelf, want ze merken op dat we geen andere kinderen zijn tegengekomen (in ieder geval niet van hun leeftijd). Die opmerking wordt gevolgd door ‘wij  zullen nu wel de mooiste en sterkste kuiten van iedereen hebben’.  Op onze tocht naar beneden, heeft mijn echtgenoot het avontuurlijke idee om naast de wandelpaden en begane rotspaden die we op de heenweg bezigden, een rode skipiste, in dit seizoen een steile rots vlakte, die op een moedig eenzaam bloempje en vlinder hier en daar na volledig kaal en onbewoond lijkt, af te dalen. Na wat schuiven hier en daar, maar zonder kwetsuren, komen we moe maar voldaan beneden aan waar we ons trakteren op McDonalds, die zelden zo gesmaakt heeft als vandaag.

Op 30 juli lassen we op uitdrukkelijk verzoek van Merlijn nog is een dag in waarbij ‘we nergens naartoe gaan’. Lezen, zwemmen( in het mega grote zwembad, dat ook voor niet camping-gangers toegankelijk is, en toch niet te druk), tafelvoetballen, ping-pongen, …. De kinderen hun zin geven is zo erg nog niet.

Daags nadien brengen we nog eens een bezoek aan Granada. Waar we vooral genieten van de wijk ‘Albaichin’ die een indrukwekkend uitzicht op het Alhambra biedt en waar je fijn kan verdwalen in de smalle, steile straatjes. Ook bezoeken we het museum van de Spaanse inquisitie, na aandringen van de jeugdigste telgen van het gezelschap die aangetrokken worden door de foto’s van foltertuigen. Meer dan de helft van het museum wordt in beslag genomen door allerlei foltertuigen waarbij een uitvoerige gebruiksaanwijzing in het Engels en het Spaans wordt gegeven. Het gruwelijkste vond ik de gebruiksaanwijzing bij ‘The iron virgin’ – een soort zwarte sarcofaag, waarin vlijmscherpe punten het lichaam van de persoon die erin zit doorboren bij correct gebruik- die begon met ‘this fabulous instrument of torture…’. Bij het verlaten van het museum bleken de kinderen danig onder de indruk van de wreedheid van de mensheid, wat mij enigszins geruststelde na hun aanvankelijk enthousiasme over het museum.

We nemen afscheid van Granada, dat zeker een bezoek waard is gebleken, want morgen trekken we verder naar, tatatata, Benidorm!!!!

Hasta la vista!