Stress, rust en Maïs & Loes

Sevilla (Spanje) -> Ronda (Spanje)

Ochtend 21 juli 2018 -> avond 25 juli 2018

Vandaag trekken we naar Ronda. De GPS heeft ons geïnformeerd dat we een rit van slechts 2 uur in het vooruitzicht hebben. Op campings mag je meestal maar vanaf ten vroegste 12 uur ‘op de kamer’ , zodat haast deze ochtend nergens te bespeuren is.  Na een aantal stukken overheerlijk regionaal fruit te hebben verwerkt tot fruitsalade en deze rustig te hebben verorberd, rijden we rond 11 uur de camping af. Hierbij maakt een prachtige appelsienenboom  met zijn hoogste takken een minder fraai litteken op Bruce. Of dit de schuld is van de chauffeur, dan wel van degene die achter de caravan loopt (moi) staat officieel nog steeds ter discussie. Na de gelukkig zeer beperkte schade te hebben opgemeten, rijden we vrolijk richting Ronda.

Op het moment dat het aftellen naar onze rustige namiddag in het zwembad echt begint, staan we plots stil. Het blijkt een politiecontrole te zijn die niet al te veel vertraging teweegbrengt, oef. Als we terug goed en wel vertrokken zijn, doet zich opnieuw hetzelfde voor, we staan stil. Hoeveel controles kunnen ze uitvoeren in deze ‘middle of nowhere’? Het antwoord is één, deze opstopping is niet veroorzaakt door een politiecontrole, doch wel door een ernstig accident. Na een poos te hebben stilgestaan, beginnen meer en meer auto’s uit de file zich terug te keren. Er blijkt een alternatieve route te zijn, deze loopt echter langs een bergweg, die gelet op de totale blokkade in beide richtingen van de rijbaan waarop wij ons bevinden, zeer druk zal zijn.  We besluiten, met onze Bruce van 8 meter lang, wat onze totale lengte op 13 meter brengt, dan toch maar geduldig af te wachten. Na meer dan een uur geduldig zijn, staan we vooraan in de file en zien we zelfs een ambulancehelikopter arriveren. Wij zullen doorgaan klinkt het in mijn hoofd….

Een brandweervrouw die ondertussen ook gearriveerd is, en waar Esther die ook bij de brandweer wil vol bewondering naar kijkt, komt ons in het Spaans uitleggen dat wachten echt geen zin heeft. De blokkade zal gelet op de ernst van het accident nog een hele tijd aanhouden en de bergroute moet haalbaar zijn, bussen en vrachtwagens deden het ons reeds voor. Tussen onze linkerkant en de auto’s die we kruisen is slechts enkele centimeter, tussen ons en de ‘ravijn’ aan de rechterkant van de rijbaan zo mogelijk nog minder ruimte. We kruisen onze vingers en hopen geen vrachtwagen tegen te komen. Spannend, maar het lijkt erop dat het geluk aan onze zijde staat. Wanneer we echter aankomen aan een wegversmalling vlak voor een scherpe bocht, breekt het angstzweet ons letterlijk uit, temeer daar wij totaal geen zicht hebben op het aankomend verkeer. Omdat er geen ander optie is, rijden we met kloppend hart, de versmalling in. Onze achterligger volgt ons. Zodra we in de versmalling komen, zien we een tegenligger aankomen die niet het inzicht heeft te wachten voor de bocht zodra hij ons opmerkt. Het blijkt bovendien niet één maar, een hele colonne voertuigen te zijn, die blijven aansluiten. Ik richt stiekem mijn blik ten hemel en druk de wens uit om zonder kleer en andere scheuren in Ronda te arriveren. Het is totale chaos rond ons. Overal voertuigen, mensen gesticuleren, en wij, wij kunnen nergens heen. Het is me nog steeds een raadsel hoe het opgelost is geraakt, maar uiteindelijk passeren alle voertuigen op een millimeter van Bruce zonder ons enige schade toe te brengen. We rijden verder, terugkeren is immers echt geen optie. De rest van het hindernissenparcour komen we geen tegenliggers meer op ongepaste momenten tegen. Waneer we terug op een ‘grote weg’ komen halen we opgelucht adem. We survived it, jiha!

We arriveren in Ronda, waar de GPS met speciale software voor mensen met een caravan, ons dwars door het oude centrum leidt. De horror begint weer, en wordt opnieuw overleefd. Later worden we op de camping aangesproken door mensen die ons hebben zien rijden, en dat als dapper beschrijven. De dappere Belgen.

Maar zodra we de camping bereiken, velen uren later dan gepland, valt alle stress van ons af. Camping El Sur blijkt een camping zoals ik ze zelf ook zou uitbaten, rustig en proper met een fantastisch vriendelijke receptioniste die perfect Franstalig is (een Française die Esther onmiddellijk op het hart drukte nooit de liefde naar het buitenland te volgen, gelukkig verstaat Esther geen Frans). We installeren Bruce op  een zeer ruim perceel en springen in het zwembad dat los van de niet ideale ligstoelen een zaligheid is. Dit is het mooist ingerichte zwembad dat we tot hiertoe zijn tegengekomen: mooie typisch Spaanse betegeling, fraaie beplanting gecombineerd met een grandioos uitzicht op de bergen en het dal.

Op de camping blijken meer Nederlanders te staan dan tot we hiertoe gewend zijn. Het blijken rustige en aardige Nederlanders, en Esther sluit in ‘no time’ vriendschap met een meisje waarvan ze  bij hoog en bij laag beweert dat ze echt, echt, echt Maïs heet en haar broertje Loes. Maïs, is speciaal maar de klank ervan is wel mooi bedenk ik me. Later, wanneer het meisje in onze caravan komt spelen, blijkt ‘Maïs’, dat met haar zongebruinde vel de ying van Esther haar Yang lijkt te zijn, Meis te heten en haar broertje Loet. Dat Nederlands accent, dat Esther vlot lijkt over te nemen wat uitermate schattig klinkt, zorgt voor verwarring ….

Zondag 22 juli  besluiten we een wandeling naar ‘Ronda city’, dat een aantal honderd jaar geleden een bandietenstad was, te maken. Het oude stadje is ongeveer 1,5 kilometer van de camping verwijderd en lijkt uiterst toeristisch te zijn. Ronda is gebouwd op een klif, wat een verbluffend en uniek uitzicht met zich meebrengt. Naast het indrukwekkende beeld van de huizen pal op een bijna loodrechte afgrond gebouwd, is het een charmante oude stad vol witte huisjes, die elk op zich eerder banaal zijn, doch door hun kwantiteit charme krijgen. Wanneer we terugkeren voor een avondwandeling, valt het op dat met de ondergaande zon en veel minder toeristen het stadje nog meer charme over zich  heen krijgt. Ongelooflijk, ik ben verkocht aan Ronda. De dag erna trekken we onze wandelschoenen aan – lees, de rest van mijn gezin hun wandelschoenen, en ik mijn Nikes -wat zeer vreemd voelt na meer dan 3 weken enkel op teensletsen gelopen te hebben. We lopen in de ‘canyyon’ van Ronda,  rond de stad en sluiten af met de e tuinen en geheime mijn van Ronda.  Michelle Obama heeft deze tuinen bezocht en Madonna nam hier zelfs een videoclip op (take a bow). Na de tuin bezoeken we de geheime mijn. Oneindig veel trappen dalen we af, om uit te komen aan een idyllisch azuurblauw watertje tussen de rotsen. Nadat ik dezelfde oneindigheid aan trappen terug omhoog ben geklommen, bedenk ik me uitgeput dat het de moeite was en ik bovendien heel wat calorieën verbrand moet hebben.

Op 24 juli gaan we naar het buitenland, Gibraltar here we come! Om 8.30uur, wat zeer vroeg is gelet op ons Spaans ritme, zijn we uit de veren, ontbijten we snel en springen in de auto. We parkeren ons, gelet op de lange file naar Gibraltar, in Spanje en stappen te voet richting de immense rots voor ons. Na een heuse grenscontrole waarbij ,na het tonen van onze identiteitskaarten, Merlijn over zijn hoofdje wordt geaaid door de douanebeambte, Esther wordt verteld dat ze er als een ‘real Princess’ uitziet en Arthur ‘handsome’ wordt genoemd, stappen we dwars over de landingsbaan van de luchthaven de ministaat binnen. De stad laat geen indruk na, geen goede in ieder geval. Het lijkt of ze alles van Groot-Britanië hebben geïmporteerd, behalve dat wat charme heeft.  Natuurlijk zijn we hier niet voor de stad maar voor de ‘apenrots’, zodat ons dat niet verontrust. Na meer dan een uur aanschuiven, kunnen we met de kabelbaan naar boven. Nog voor we goed en wel de lift uit zijn gestapt worden we geconfronteerd met de eerste Makaak. De kinderen meteen dolenthousiast, en ik stiekem ook, wat schattig zo’n lopende vlooienbol. We maken een wandeling rond de rots en naar beneden en overal zijn we omringd door apen. We zien zelfs een mama met een vrij kersvers geboren baby. Onderweg bezoeken nog een echte rock-grot, waar tussen de stalacmieten en stalactieten, die worden beschenen met verlichting in alle kleuren van de regenboog die knippert als een kerstboom, een heus podium en tribune is geplaatst. De grot is fijn om gezien te hebben zonder een ‘must see’ te zijn, en hetzelfde geldt mijns inziens voor de sky-walk, een kleine glazen brug langs de rots die reeds deels onbereikbaar is gelet op een barst (geruststellend), maar waar de plaatselijke autoriteiten behoorlijk trots op lijken te zijn.  Verder zijn er op onze route ook diverse oude kanonnen en een houten loopbrug die duizelingwekkend hoog hangt. We verlaten Gibraltar met een gevoel van ‘waarom wonen er hier mensen?’. De stad heeft iets smerig, ordinair, ze bevat zo goed als geen historische gebouwen en los van de apen is de natuur ook niet heel bijzonder. Maar als toerist waren de apen en het fantastische zicht op Afrika dat je vanboven op de rots hebt een unieke ervaring die we niet hadden willen missen.

Op weg naar huis is de uitputtende kilometers lange wandeling die we maakten tussen de apen, merkbaar aan de stilte, iedereen is te uitgeput om te zingen, praten, …. De autoweg die we volgen komt langs de kust en Marbella, het valt op hoe volgebouwd de bergen deze kanten zijn, op geen enkele plek in Spanje die we reeds bezochten hebben we dit gezien. Hoe dichter we bij Ronda komen, hoe onbebouwder de bergen terug worden. De fantastische zondsondergang in de bergen en de rust in de auto, geven een heel gelukzalig gevoel.

Terug op de camping wassen we onze eigen drie apen, wat nodig is, en vallen ze nadien als een blok in slaap. Ik en Alexander boeken nog ‘snel’ online tickets voor het Alambra in Granada dat we binnen een paar dagen wensen te bewonderen, drinken  ons obligatoir glas Spaanse wijn en  kruipen onder de wol. Ja zelfs met dit weer slapen we met een dons, gelukkig koelt het hier ’s nachts best wel af.

Morgen 26 juli trekken we door richting Granada en Almeria, maar na de vermoeiende wandeldagen die we achter de rug hebben doen we eerst nog een dag zalig weinig. De kinderen nemen afscheid van Meis en Loet, die vandaag - na zich verschanst te hebben onder de banken in onze caravan en ontdekt te worden - verder reizen richting Portugal waar het ondertussen toch mooi weer blijkt te zijn geworden. Daarnaast zwemmen we, wordt er geminigolfd en ruimen we Bruce ook grondig op, wat hoog nodig is na 3,5 weken ‘on the road’. Bruce en wij zijn klaar om morgen verder te trekken.

Hasta la vista!